Jeroen Buitenman

Kunsthistorisch gezien, past het werk van Jeroen Buitenman in de traditie van de postimpressionisten: hij schildert waarvan hij houdt, op de manier die hem goeddunkt. Trouw aan zichzelf, hoeveel hij nog wil en moet ontdekken, als kunstenaar maar ook als mens op zoek naar zijn eigen werkelijkheid. Je eigen relatie met de kunst aangaan; zelf weer op zoek gaan - het kan en mag - beter nog: het moet zelfs - allemaal weer sinds de strijd tussen de -ismen in de beeldende kunst is gaan liggen.

Realisme? Voor Buitenman absoluut geen misprijzende, negatief geladen term. Maar nog beter voelt hij zich thuis in het surrealisme. Vanwege het plezier, de energie, de voorstelling die mensen begrijpen, of beter: waarvoor zij de moeite nemen die in eerste, tweede of derde instantie te ontdekken. Voor hem in elk geval waardevoller en bevredigender dan wat hij misprijzend moeilijk toegankelijke, elitaire academiekunst of 'Stedelijk Mueum-kunst' noemt. Eénkennigheid kent hij evenwel niet, als bewonderaar ook van Jason Pollock, het boegbeeld van het Amerikaanse abstract-expressionisme. Maar verder: je hebt slechte, middelmatige en goede kunst. En Pollock is gewoon goed. En de goeden komen als vanzelf wel naar voren. Of terug. Denk aan een andere held van Buitenman: sir Lawrence Alma Tadema, wiens werk decennialang werd veronachtzaamd, maar die glorieus terugkeerde op internationale kunstveilingen en -beurzen.

Hoeveel Buitenman ook nog wil en van zichzelf moet lezen; met zijn gevoel voor en kennis van de hoogtepunten uit de kunstgeschiedenis is niets mis meer. Kritiek, als zou zijn werk politiek of historisch relevanter kunnen, wijst hij resoluut af. Het gaat hem erom welke kunst hem boeit en aanspreekt, en waarmee hij enthousiasme en betrokkenheid kan losmaken bij zijn toeschouwers. En voor de echte diehards heeft hij wel een uitspraak van Matthijs Röling paraat. "Wie zich bezighoudt met Auschwitz, moet niet aan beeldende kunst doen. Fotografie en film tonen die gruwel veel overtuigender."

Maar veel liever praat Buitenman over zijn zoektochten, zijn ontdekkingen, zijn gedachten, zijn strijd met de weerbarstige materie. Wanneer is een schilderij geslaagd? Wanneer is hij tevreden? Zat de euforie al in de (computer)schets vooraf, of komt deze als het schilderij is voltooid? Wat ging er fout? Waarom zag hij een schilderij in aanleg niet zitten, was hij ten einde raad om er uiteindelijk toch mooie dingen in te ontdekken? En het exposeren en te verkopen?